Szlak Srebrnej Drogi

Od czasów starożytnych istniała trasa między górami, dolinami i równinami, łącząca północ i południe Hiszpanii, gdzie w dolnym dorzeczu Gwadalkiwiru rozkwitła pierwsza wielka kultura zachodnia, pod mityczną monarchią Tartessos, pod koniec Ery Brązu. Ze względu na duże bogactwo wydobywcze obszar ten zyskał duże znaczenie jako producent metali szlachetnych. Kiedy Rzymianie dokonali w roku 218 p.n.e. inwazji na Półwysep Iberyjski, przywiązywali dużą wagę do dróg obejmujących całe terytorium, wśród których Srebrna Droga, łącząca Gijón z Sewillą przez Astorgę, León, Zamorę, Salamankę i Méridę, była jedną z najważniejszych.

 Srebrna Droga była kamieniem węgielnym od I do XIX w, na którym budowano nowe szlaki i drogi, a w średniowieczu zyskała na znaczeniu wraz z wąwozami, którymi Mesta przeprowadzała swoje stada transhumancyjne. Dlatego szlak Srebrnej Drogi jest wyjątkowym dziedzictwem historyczno-artystycznym ze względu na sztukę i cywilizację, które na jej trasie powstały, wznosząc miasta, cyrki, świątynie, akwedukty, mosty, łuki i fortece, a także sprzyjając rozwojowi bogatej tradycyjnej architektury, folkloru, rzemiosła...

Trasa zaczyna się w Sewilli, starożytnym Hispalis. Stąd, przechodząc przez ruiny Itáliki, starożytnego miasta rzymskiej Baetica, trasa wiedzie przez Zafrę i Almendralejo do Méridy, zwanej Rzymem Hispanii. Podąża dalej w kierunku Cáceres i Plasencji. Już na ziemiach Kastilii i Leonu trasa wiedzie przez Béjar i Salamankę. Kierując się dalej na północ dotrzemy do Zamory i dalej, przez pola zbóż i laguny, do Benavente, a stamtąd do Astorgi i Leonu. Campomanes i Pola de Lena to pierwsze zabytki Asturii, które zabiorą nas do Oviedo i Gijón, punktu końcowego długiej trasy biegnącej przez 29 gmin.