Sztuka ta łączy w sobie śpiew, taniec i akompaniament muzyczny (znane jako cante, baile i toque), a wywodzi się głównie z Andaluzji i regionów takich jak Murcja i Estremadura. Jest swoistą manifestacją kulturową o wielowiekowej historii (niektórzy eksperci datują jego początki na XVIII wiek, kiedy zaczęło zyskiwać na popularności). Jest najbardziej reprezentatywną odmianą folkloru andaluzyjskiego i jedną z najsłynniejszych form wyrazu artystycznego w Hiszpanii. To rzeczywisty znak identyfikacyjny wielu społeczności, takich jak romska grupa etniczna, który jest przekazywany z pokolenia na pokolenie poprzez rody artystów, członków rodziny, stowarzyszenia flamenco, różne ważne festiwale oraz coraz liczniejsze szkoły i kluby flamenco, tak zwane tablaos.
Flamenco
none
Istnieje wiele ważnych postaci flamenco, których praca zyskała duże uznanie. Należą do nich między innymi Antonio Gades, Enrique Morente, Eva La Yerbabuena, La Niña de la Puebla, Joaquín Cortés, Antonio Canales, Rafael Amargo, Antonio „El Bailarín”, Camarón de la Isla, Cristina Hoyos czy Carmen Amaya.Zarówno śpiew, jak i taniec mogą wyrażać wiele różnych uczuć. Śpiewowi, oprócz gitary flamenco, mogą towarzyszyć kastaniety, skrzynka perkusyjna „cajón”, klaskanie i wystukiwanie rytmu obcasami. Istnieją też jego różne odmiany, tak zwane „palos” (np. toná, soleá, seguiriya, fandango czy sevillana), które definiuje charakter i pochodzenie. Taniec z kolei charakteryzuje się złożoną techniką, a jego interpretacja zależy od osoby tańczącej.