Architektura w stylu mudejar w Aragonii

Koegzystencja i symbioza technik i sposobów rozumienia architektury, wywodzących się ze współistnienia kultur żydowskiej, muzułmańskiej i chrześcijańskiej, zrodziła nowy styl zwany mudejar, który w Teruel osiąga swój szczyt.

Styl mudejar, będący wynikiem współistnienia kulturowego żydów, muzułmanów i chrześcijan, pojawił się jako styl architektoniczny w XII wieku na Półwyspie Iberyjskim. Charakteryzuje się wykorzystaniem cegły jako głównego materiału. Mudejar nie oznaczał tworzenia nowych form lub struktur (takich jak gotyckie czy romańskie), ale raczej reinterpretację zachodnich stylów poprzez wpływy muzułmańskie. Przyjmuje się, że styl mudejar narodził się w Toledo jako adaptacja motywów architektonicznych i zdobniczych (zwłaszcza poprzez dekorację tynkiem i cegłą). Mudejar rozciąga się na północ (León, Ávila, Segowia itd.), dając początek temu, co nazywa się „ceglanym stylem romańskim”. W innych miastach, takich jak Sahagún, Toro, Cuéllar, Arévalo i Madrigal de las Altas Torres, odnajdujemy ogniska sztuki mudejar. Największy rozwój ma miejsce głównie w Aragonii, zwłaszcza w Teruel (choć także w Saragossie, Utebo, Tauste, Daroca, Calatayud itp.). W XIII, XIV i XV wieku w Teruel wzniesiono najokazalsze wieże sztuki mudejar, które po dziś dzień odmieniły wizerunek miasta. Należy tu wyróżnić wieżę katedry (1257), wieżę kościoła La Merced (koniec XVI w.), wieżę San Martín (1315), wieżę kościoła San Pedro (XIV w.) i wieżę kościoła El Salvador (XII-XIII wiek). Mudejar z Teruel wnosi nową charakterystykę, tworząc fuzję początkowego gotyku z wpływami muzułmańskimi, które wcześniej nakładały się na styl późnoromański. Jego najlepszym przykładem są te wieże na planie kwadratu i o dużych powierzchniach ozdobionych glazurowaną ceramiką i czerwoną cegłą.